|
Έθιμα της Πατρίδας μας |
|
Στα πλαίσια μιας έρευνας που έχουμε αρχίσει και κατά την οποία προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε έθιμα από διάφορα μέρη της πατρίδας μας, παρακαλούμε και σας να μας στείλετε e-mail με κάποια από τα έθιμα που υπάρχουν και στον τόπο σας.
Στο μήνυμά σας παρακαλούμε συμπληρώστε το όνομα του τόπου σας, την ιδιότητά σας (ιδιώτης, σχολείο κλπ.) και αν θέλετε και το όνομά σας.
Όσα έθιμα συγκεντρώνουμε θα τα δημοσιεύουμε στη σελίδα μας.
Η διεύθυνσή μας είναι nixorani@otenet.gr
Σας ευχαριστούμε
|
Του Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου, οι κάτοικοι του χωριού μας πηγαίνουν στην εκκλησία μαντηλάκια με σπόρους σιταριού για να τους ευλογήσει ο παπάς. Όταν έρχεται η ώρα της σποράς, παίρνουν μαζί τους ρόδια και γλυκά για να πάει καλά η σοδειά. Ο σπόρος που ρίχνουν πρώτα είναι αυτός που έχει ευλογηθεί από τον παπά την ημέρα του Σταυρού. Τα λουλούδια με τα οποία είναι στολισμένη η εικόνα της Ύψωσης του Σταυρού (Σταυρολούλουδα), τα παίρνουν οι νοικοκυρές τα βάζουν στο εικόνισμα και τα χρησιμοποιούν για ξεμάτιασμα. Μερικές φορές όταν θέλουν να ζυμώσουν και δεν έχουν μαγιά, βάζουν πάνω στο ζυμάρι Σταυρολούλουδα για να φουσκώσει. Ευχαριστούμε το Νηπιαγωγείο Νεοχωρακίου Θηβών Βοιωτίας |
|
Πρωί πρωί της Πρωτοχρονιάς όλοι νοιάζονται για το καλό ποδαρικό. Κάποιο παιδί που το θεωρούν τυχερό ή ο ίδιος ο νοικοκύρης, κρατά ένα ρόδι που το σπάει μπαίνοντας στο κατώφλι της εξώπορτας. Τα σπυριά του ροδιού, που σκορπίζονται ολόγυρα στο σπίτι συμβολίζουν την αφθονία και την ευτυχία του σπιτιού. Στην Αράχωβα, μαζί με το ρόδι κρατούν κι ένα λιθάρι που το “ξαστρίζουν” αποβραδίς, δηλαδή τ’ αφήνουν τη νύχτα κάτω απ’ τ’ άστρα. “ Σαν το λιθάρι γεροί και σαν το ρόδι γεμάτοι” φωνάζουν πετώντας τα. Από το βιβλίο “Λαογραφικό ημερολόγιο” της Αικατερίνης Τσοτάκου - Καρβέλη |
|
Την παραμονή των Χριστουγέννων παλιότερα άφηναν τα τζάκια αναμμένα όλη τη νύχτα έχοντας ρίξει στη φωτιά κι ένα κούτσουρο το οποίο όμως δεν το άφηναν να καεί τελείως ώστε να το ξαναρίξουν στη φωτιά και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς αλλά και την παραμονή των Φώτων. Στο Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι απαραίτητη ήταν η κότα η οποία ήταν μαγειρεμένη με ρύζι που συμβόλιζε την αφθονία. Την κότα τη σφάζανε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και με το αίμα της έκαναν έναν σταυρό. Την παραμονή των Φώτων δεν κρατούσαν στο σπίτι αποθηκευμένο νερό στα δοχεία αλλά το έχυναν ώστε την άλλη μέρα να τα γεμίσουν με καινούργιο. Ευχαριστούμε τον κ. Βασίλη Κοροπούλη από το Νεοχωράκι Βοιωτίας |
|
Την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, η οικογένεια μαζεύεται γύρω από το γιορτινό τραπέζι και το σηκώνουν ψηλά για να είναι ως του χρόνου καλά. Γεωργία Κατσέλη - Νεοχωράκι Βοιωτίας |
|
Την Κυριακή των Βαίων η εκκλησία είναι στολισμένη με βάγια ή δάφνες. Όταν τελειώνει η λειτουργία, με τα βαγιόκλαδα χτυπούν ο ένας το κεφάλι του άλλου. Επίσης τα βαγιόκλαδα τα "αγοράζουν" τα νιόπαντρα ζευγάρια γιατί συμβολίζουν τη γονιμότητα και τη δύναμη. Νεοχωράκι Βοιωτίας |
|
Με τον ερχομό της Άνοιξης την 1η του Μάρτη τα παιδιά κυρίως βάζουν στο χέρι τους τον “Μάρτη”, μια κλωστή με άσπρο και κόκκινο χρώμα, για να μην τους κάψει ο ήλιος. Την κλωστή αυτή τη βγάζουν την Κυριακή του Πάσχα και τη ρίχνουν στη φωτά που καιει για το ψήσιμο του αρνιού ώστε να μην αρπάξει, να μην καεί το αρνί. Δημοτικό Σχολείο Νεοχωρακίου Θηβών Βοιωτίας |
|
Το βράδυ της Αποκριάς σηκώνουν με το μικρό δάκτυλο του δεξιού χεριού το τραπέζι, στρωμένο μ' όλα τα φαγητά, μακαρόνια, γαλατόπιτες, κρέας, αβγά, τρεις φορές και εύχονται να είναι συγχωρημένοι όλοι οι Χριστιανοί. Νεοχωράκι Βοιωτίας |
|
Τις μέρες της Αποκριάς ψήνουν αβγά στο τζάκι ώσπου να ιδρώσουν. Όποιου το αβγό ιδρώσει πρώτα, θα 'ναι γερός όλη τη χρονιά. Νεοχωράκι Βοιωτίας |
|
Παλιότερα, τα πιάτα και τις κατσαρόλες που χρησιμοποιούσαν την Κυριακή της Αποκριάς τα πλένανε την Καθαρή Δευτέρα ώστε να φύγει κάθε ίχνος αρτυμένης τροφής και να είναι όλα καθαρά για τα κούλουμα που ακολουθούσαν και τα νηστίσιμα φαγητά. Νεοχωράκι Βοιωτίας |
|
Στη Θήβα την Καθαρή Δευτέρα αναβιώνει ένα από τα πιο παλιά έθιμα της πατρίδας μας, ο Βλάχικος γάμος. Είναι ένα παλιό και ζωντανό ελληνικό έθιμο, που διατηρήθηκε στις ορεινές περιοχές της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Ρούμελης, και μεταφέρθηκε στη Νότιο Ελλάδα, μετά την απελευθέρωση, γύρω στα 1830, από τους ίδιους τους Βλάχους, οι οποίοι, εγκαταλείποντας την άγονη περιοχή τους, κατέβηκαν νοτιότερα.
Την Τσικνοπέμπτη το βράδυ "πιάνονται τα προζύμια", γλεντοκόπι και ξενύχτι για τις χαρούμενες μέρες που θα 'ρθουν. Την Κυριακή της Τυρινής, οι "Καπεταναίοι" με τον "Πανούση" (υπηρέτη), το φλάμπουρο και τα τοπικά όργανα (νταούλι και πίπιζα), φέρνουν βόλτα στα βλάχικα κονάκια και συναθροίζουν τα παλικάρια του "μπουλουκιού", τους βλάχους Μακεδόνες και Λιάπηδες. Συγκεντρώνονται τα "μπουλούκια" στους κεντρικούς δρόμους και στην πλατεία και χορεύουν. Το βράδυ της Κυριακής, στο δρόμο του Επαμεινώνδα, γίνονται το "προξενιό" και τα "αρραβωνιάσματα", και ο χορός και το τραγούδι συνεχίζονται μέχρι τα χαράματα της άλλης μέρας. Το πρωί της Καθαρής Δευτέρας " σκούζει ο σκάρος" (εγερτήριο) και κάθε μπουλούκι χωριστά ανάβει τη φωτιά του όπου και ψήνεται η "προπύρα" (πίτα) της νύφης ενώ τα παλικάρια χορεύουν τον "Πυρρίχιο" χορό. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας τα "μπουλούκια" που στο μεταξύ έχουν συγκεντρωθεί στο εξωκλήσι της Αγίας Τριάδας, ξεκινούν την "πομπή" για το κέντρο της Θήβας όπου και θα γίνει ο γάμος. Αφήνονται τα "προικιά" της νύφης στην πλατεία , τα "μπουλούκια" αρχίζουν το χορό και αρχίζει το ξύρισμα του γαμπρού. Ακολουθεί ο "Βλάχικος γάμος" και "ο χορός του πεθαμένου" (προχριστιανικό κατάλοιπο). Το ξεφάντωμα της χαράς (κέφι - γλέντι - χορός) κρατάει μέχρι τα ξημερώματα της Τρίτης. Από την Βοιωτική εφημερίδα "Η Σκυτάλη" |
